Agim Gashi

Agim Gashi

Agim Gashi, rapsod dhe këngëtar, ish i burgosur politik, lindi më 27.07.1954 në fshatin Okllap, afër Janjevës.
Ka kryer shkollën normale në Prishtinë, e njëherit ka shkollur zërin te prof Terpkovi i Shkupit. Këngëtar i RTP-së ishte që nga viti 1973.

Është njohës i mirë i forklorit burimor shqiptar, dhe ishte bashkëpuntor i jashtëm i institutit Albanologjik në Prishtinë. Njëherit ishte nder aktivistët e zellshëm të pajtimit të gjaqeve.

Për aktivitetet e tija dhe për këngën që e këndonte me plot guxim, ishte i ndjekur dhe i denuar politikisht. Në burg ishte që nga viti 1985-89, për t´u izoluar më vonë. U detyrua ta lëshoj atdheun sepse shpesh pervec torturave e detyronin edhe t´i hajë kasetat e tija.

Jeton si i merguar në një banesë të harruar diku në Gjermani. Nuk mund të kthehet në atdhe për shkak të shtëpisë së djegur.

Vepron e shkruan në vetmi.

IN MEMORIAM PER BARDHYL AJETIN

Kur vritet gazetari
Vritet dhe liria,
Qajnë shkronjat e Dhaskal Todhrit
Qajnë edhe fëmija.

Kur vritet gazetari
Nga arma e krimit,
Ndjen dhëmbje Karadaku
Dhe Rrafshi i Dukagjinit.

Kur vritet gazetari
Me grykën e pushkës,
Mbi qiellin e Kosovës
Ofashama e Ali Ukës.

Kur vritet gazetari
Nga arma e ulokut,
Mbi bjeshkët e Kosovës
Hija e Enver Malokut.

Kur vritet gazetari
Në midis t´Kosovës,
Dridhet Vicianumi
I Shefki Popovës.

Kur vritët gazetari
Nën hijen e natës,
Në varr ngrinë kujtimet
E Xhemail Mustafës.

Kur vritet gazetari
Ndalet rruga e fatit,
Qahet n´tkatër anët
Drenica e Bekim Kastratit.

Shko Bardhyl Ajeti
Prehu në qetësi,
Tek shokët e penës
Që ratë për liri.

2005-06-29
Düren

KENGE PER SALIH CEKUN


Krisi topi në Koshare,
Na i ka shkye gur e dhe,
Komandanti Salih Çeku,
Filloi luftën për atdhe.

Salih Çeku ep kushtrimin
Tue puthë shqipen në flamur
Po ban be ne Diell e Hanë,
Nuk e la pa i hjek´ k´ta gur.

Sdurojn´ ma k´to troje t´mija,
As tradhëti e jo as puçe,
Këta gur që ndajnë kufi
E kan vendin te Molla e Kuqe.

Bini djel, trimat e malit..
Hudhnju hasmit në istikam
Se k´ta gur´ jane t´mir për vorre,
E n´Serbi vendin e kanë.

Si rrufeja hudhet trimi,
Kur e merr plumbi në ball,
Para vllazen për liri
Se unë rashe me mbetë i gjallë.

N´maje t´bjeshkës dalin Zanat,
E te koka i qendrojne,
Me uj´ t´Drinit e dhe t´Kosovës,
Plagët trimit ja sherojnë.

Nga zemra e trimit mbushen duert,
Trimëni me dashuni,
E i hudhin mbi Kosovën,
Me mbjellë faren për liri.

Amanet ua la Kosovën,
Që ta bani me plot liri,
Amanetet i marrin zanat
I shpërndajn në shqiptari.

Kërset topi në Koshare
Na i ka shkye dhe e gur,
Komandanti Salih Çeku
Ra deshmor mos me vdekë kurrë.

Agim Gashi
1999- Gjermani

VAJI I SHQIPTARIT - PAJTIMI SHQIPTAR NËPËR SHEKUJ


VAJI I SHQIPTARIT

Redaktor:
Ali Podrimja

Recensenrë:
(Anton Çetta)
Ramiz Kelmendi

Radhitja kompjuterike:
Agim Gashi

Pjesa e parë


Botom i autorit


VAJI I SHQIPTARIT - PAJTIMI SHQIPTAR NËPËR SHEKUJ

Mirë e dimë ne shqiptaria
Se vendi ynë ashtë ILIRIA,
E di mirë dhe bota mbarë
Se ILIRIA ashtë Sqipnija.
Ish shtet me kulturë t´zhvillueme
Moral të pastër, ndjenjë t´kullueme,
E ilirët kishin ba benë
Me trimni me mbrijtë atdhenë.
Me mbrojtë vendin ishin trima
Shumë ja kish frikën Athina,
Se ilirët kishin le
Për me vdekë-o për Atdhe.
Kështu mbrohej vendi, froni…
Me seli që ish Rizoni,
Me thjeshtësi sundonte Agroni
Matanë detit Roma shikonte,
Me sulmu´ po nuk guxonte
Me nënshtru´ kish apetite
Por jo në toka ILIRIE.
Kështu Agroni mbret sundonte,
Iliria para shkonte
E zhvillonte detarinë
Për me mbrojtë vendin, lirinë.
Por nji ditë vdiq Agroni,
E i mbet Teutes froni.
Vashë e re ish Teuta Ma të bukur s´kish n´kët´ dhe,
Shum´ trimneshë me mbrojtë Atdhe;
Sa e afërt ish´ për mikun,
Aq e ashpër për anmikun.
E kur vdiq mbret Agroni
Shum´ mendu´n se u dobësu´ froni,
U çu´ n´kam Athin´ e Roma
Me i sulmu´ k´to trojet tona;
Për me shtypë Ilirinë
Me ja marrë asaj lirinë.
Por Teuta si sorkadhe
Ishte e re-mbretneshë e Madhe,
Në t´katër anët lajmtart i çon
Kryefiset n´Rizon i fton.
Me dhan´ fjalë me u besatu´
Se anmik nuk asht i ngati
Veçse Roma e Bizanti.
Me daulle e nishane,
Te Rizoni n´fushë të madhe

Me ni anë u la shigjeta,
Nis me u folë n´Log e vërteta
U lanë harqet me ni anë,
Gjak e varrë nisën me u falë,
Se në token ilirie,
Hark e shtizë duhet me i ru´
Për kush don me na sulmu.
Dasmë e madhe n´fush t´Rizonit,
Me mish dreni e ujë të kronit
Te Teuta n´Log t´Kuvendit
Trim mbi trima ju ba vendi,
Ata ishin njerëz bujarë
Që varrë e gjaqe kishin falë,
Falën gjaqe e ngatrresa
N´Iliri, po, u lidh BESA,
T´gjitha fiset me u bashku´
Mbas Teutës për me shku´
Me mbrojtë vendin me luftu´,
Pa i ba dam kurrkuj
Mos me shkelë token e hu´j,
Tu´ e mbrojt tokën tonë
Prin Teuta mbretnesh´ e jonë.
Ky pra ishte pajtimi i parë
Që e njeh populli shqiptar.

Pajtimi i dytë në histori
Besë e madhe në shqiptari,
Me e lidhë burrat e dheut
E lypte froni i Skenderbeut.
Hot, Grudë e Kastriot,
E lyp koha me u ba bashkë,
Se shqiptarët e kanë ni shtet,
E ni shtet e kanë pasë prore
Në Ballkan, TOKA ARBNORE.

Tokë Arbnore n´Ballkan asht Shqipnija,
Por n´rrezik e kish qitë osmanlija
Tu´ ja marrë token ngapak,
E tu´ i qitë haraq në gjak,
Filloi me pre e gri n´kto troje
Tue na e marrë buken buzë goje
Tue plaçkitë këtë tokë të vjeter,
E shqiptarëve s´u mbet tjetër,
Me luftu´ me mbrojtë Atdhenë
Vetëm pritnin Skënderbenë.
Që me vllazën e mur Turqia
Me dhanë gjak duhej Shqipnija,

Tu´ i dhanë ma t´dashnit ruhej liria
Që Turqia i shkollonte
Me luftu´ po i ushtronte
E natyra i kish falë shqiptarët
Për trimni të jenë të parët,
I merrnin t´vegjël për me harru´
Se n´Armni kanë jetu´,
Se n´Arbni kanë babë e nanë,
Për Turqi tash jetë me dhanë.
E Arbnija ish buzë greminës
Kur na erdh nji lajm prej Lindjes,
Po na vjen-o Skënderbeu
Ka nevojë për ta atdheu.
Sa ballënalt po vjen n´Shqipni
Për me pështu´ popullin e tij
Se nuk ishte beg Turqie
Po na ishte ZOG Arbnie.
Kështu nji ditë para agimit
U zgju Shqipnija prej kushtrimit,
Po na vjen ai Skënderbeu
Sa gëzimsot ka Atdheu,
Rrezet dielli po i shumon,
Se mbarë Shqipnija përsëri po gëzon,
Po na vjen Gjergj Kastrioti
S´e bon nana trim ma t´zotin
Shpatë e shtizë ai me i farku´
Mbarë Shqipninë ai m´e bashku;
Me e ba si teh çeliku
Zemërbuti ky kreshniku
Që i pret kokat anmikut.

Po kur erdhi Skënderbeu
I përqamë na ish Atdheu,
Si në fise e në vilajete
Çdokush këqyrte veç për vete,
Se anmiku kish arritë
Vllau prej vllaut me pas frikë,
Shqiptarinë-o përça
Me u vra vëllau me vëlla.
Para anmikut me u përkulë
Me jetu´ nën kambë të huj.
Por VIGAN ish Skënderbeu
Shpata e tij- shpëtim Atdheu
Fjala e tij ish shpëtimtare
Bashkon zemra, bashkon male,
Bashkon fise, vilajete,
Kemi Arbninë nanë, s´kemi tjetër.

E prej Krujës ashtë dhanë kushtrim,
Me u tubu´ fshatar e trim,
T´pasun, t´varfun, bajraktar ;
Të gjithë nga janë popull shqiptar
E në Lezhë në atë t´bukrin vend
Do të ulemi në Kuvend.
Do ta lidhim besën e madhe
Se kah ashtë toka shqiptare,
S´do të ndahemi n´Vilajete
Se Arbninë e kemi për vete.
Me i tregu´ po kësaj Turqisë
I fortë asht populli i Arbnisë,
Se ndera e jonë nuk di të ulet
E anmikut s´i përkulet,
Shumë lartësohemi, asht nder për ne
Me ra n´luftë-o për atdhe.

Ky ish kushtrimi i Skënderbeut
Që e dha për nder t´atdheut,
E jehoi nëpër Shqipni
Në çdo kullë, në çdo shtëpi
E u çunë bajraktarë
Kryepleq e kryeparë,
E kanë marrë rrugën për në Lezhë,
Me dhanë fjalë e me lidhë besë.
Skënderbeu burrë bujar
Para trimave u ka dalë
I përshëndet të gjithë me rend,
Po ifton me u ulë n´Kuvend.
Pranë Skënderbeut ashtë paria
Kenka zgju´ e gjithëShqipnija,
Për me pa Skënderbenë
E pranë tij me ba benë,
Anmiqësi mos me pasë nder ne
Do t´bashkohemi për Atdhe
Edhe turqve t´u tregojmë,
Të bashku´m si luftojmë,
Nuk del kush të na robnojë.
N´kët´ kuvend janë prezentu´ ,
Zotni t´mëdhej të Venedikut
E të tjerë të Dubrovnikut.
E shqiptarët tu´ ba benë
Falin gjakun për mëmëdhenë
Pranë flamurit kuq e zi,
Për me mbrojtë nanën Shqipni.
Ngriten burrat rend me rend
Në këtë tubim, në këtë Kuvend,
Prej Mollës t´Kuqe e n´Janinë

N´zemra t´shqipes lule binë
Se hasmënija n´shqipe treti
Fis në fis e ndërmjet veti,
Se shpatat tona janë lirija
Anmiqësi ma s´ka Shqipnija.
E Turqisë po i çojnë fjalë,
Haraç në gjak ma s´kem me të dhanë.
Sa t´mirë burra sot ka Shqipnija
Që po qojnë gëzim te shpia
Ata janë dhe trima t´trimit
Se shtrinë doren e pajtimit.
E turqia mirë e pa
Tridhetë vjet në Shqipni la
Shumë ushtarë, shumë jeniçerë,
Bante luften e panderë,
Shumë sulltana koken linin
Në shqipni porsa hinin.
Por kur vdiq Skënderbeu
Prapë ndër turqit ra Atdheu,
Pesqind vjet nën Turqi
Po çka s´pau kjo Shqipni?
Pau mallin kur ja vidhnin,
Pau t´këqijat kur ja hidhnin,
Pau doket kur ja ndërronin
T´gjitha t´mirat ja shkatërronin.
Ndërmjet veti i hasmonin
Dhe ndanë shqipen n´tri fe
Me u dobësu´ po ku ka le,
Se anmiku mirë mendonte
Kur përçante lehtë sundonte.
Pau shqiptari çka nuk pa
Prej Arbnores nuk u nda,
Me na nda në pesqind fe
Shqiptarë thonin kemi le.
Kur filloi me u dobësu´ Turqija
Merrte forcë ngadalë Shqipnija,
N´xhelozi këqyrnin fqinjësia,
Fillu´n planet për me i ba
Tokat shqipe si me I nda
Na e banë mbledhjen n´Berlin
Me nda shqipen copë e grimë!
E n´Berlin na kopi barku
Kur në fron ish ni pis- Bizmarku,
Mbledhje mban edhe n´Shen Stefan,
Shqipen t´hujve me ua dhanë,
Me ja dhanë-o Malit t´Zi
Hot e Grudë, Plavë e Gusi !
Në veri t´Shqipes hyn Serbia,

E në Jug e merr Greqia
Në shumë pjesë u nad Shqipnija
N´mes t´Shqipnisë rrinte Turqija,
Rrinte ajo si n´tokë t´vet
Nuk e dinte se çka po e pret!
U dha kushtrimi si vetima,
Me u bashku´ burra e trima,
Me u bashku´ trimat e dheut
Kah janë trima të Skënderbeut
Me u çu n´kamë po të tri fe
Se nja jemi për Atdhe.
E prizreni i bukur vend
Po i mbledhë krenat prapë n´Kuvend
Në t´katër anët e kan qitë zanin
Të dalim burra ta mbrojmë Vatanin,
N´Kaçanik pritat me i zanë,
Dergut Pashës me i thanë:
Se kjo tokë nuk ashtë Turqi,
Asht e Shqipes, i thonë Arbni.
Por plagë t´keqe kish lanë Turqija
N´hasmëni prapë shqiptarija.
Në Janinë e n´Lug të Drinit
Ish kanuni i Lekë Dukagjinit,
E turqia e zbatonte
Që ma shumë n´Shqipe t´përqante.
Porse zani i KUSHTRIMIT
S´njeh kanun t´Leks t´Dukagjinit,
Nuk i njeh as ligj´ t´anmikut
Veçse besën e mikut, t´mikut.
Meniherë hiqet hasmënija
Bahet nja e gjithë Shqipnija,
Krisi pushka habertare
Nisi lufta gjithëkombëtare!
Abdyl Frashëri me shok´t e tij
Dha kushtrim në shqiptari,
Vëllau me vëlla doren ka shtri
Kanë rrokë arët me trimni:
Mic Sokoli n´grykë të topit
Sef Kosharja n´lak t´konopit,
Sylejman Vokshi i prinë ushtrisë
Për lirinë e Arbënisë
S´kursehej gjaku i shqiptarit
Për me mbrojtë token e Arbërit.
Kur binë trimat për Atdhe
Për së dyti si me le,
Binin trimat n´katër anë
Marre vendit mos m´i lanë.
As ushtri e Isa Boletinit

S´i njeh vendimet e Berlinit,
Dedë Gjo Luli i hyn malit
S´i njeh vendimet e Shen Stefanit.
Të gjithë këta trima kanë ba benë
Do ta mbrojmë t´lashtin atdhenë.
Në çdo trevë e në çdo vend
Mblidhen burrat e bajnë kuvend,
N´Kaçanik e n´Lug të Drinit,
N´Verra t´Lluk´s , n´Rrafsh t´Dukagjinit,
Në kuvende me u përpjekë:
Prej shtatë vjeç e deri n´shtatëdhetë.
Kriste pushka e shqiptarit
I hynte n´palcë frika tradhtarit.
Kërset pushka n´Karadak,
N´Shalë, n´Gollak edhe në Llap,
Kërset n´Has, n´Rekë, n´Podrime,
Gjithësekund n´Kosoven trime;
Kërset n´Plavë edhe n´Gusi,
N´Sul, në Shkodër e n´Çamëri,
Kërset n´Dibër e në Krujë
Jashtë nga Arbëri, o i huj.
Dedë Gjo Luli kryetrim
Hasmit doren mirë ja shtrin,
Që djalin Lulit ja kish vra
Ja shtrinë dorën e ban vëlla,
S´do t´hasmohemi ma në jetë
E pranon Luli në çetë.
U ba bashkë kjo shqiptari
U falën gjaqet s´ka hasmëni,
Sot luftonin sikur miq
Ndërsa dje ishin anmiq,
I ranë turkut mu në kokë,
U ba e lirë e jona tokë.
Lirinë po e fiton shqiptari
Ngrit flamur Ismail Qemali,
Me Njizet e Tetë Nantor
Ngritet flamuri në Vlorë;
Po ku mbet nana KOSOVË!
U fitu´ po pamvarsia,
Por u sul n´Kosovë Serbia
Për me u nda përgjysë Shqipnija.
Kosova nanë di me tregu´
Se i ka plagët pa i shëru´,
Plaga e saj kurrë s´u përtha
Veç me gjak gjithmonë u la.
Nisi e keqja në shpi e n´prag
Ma e keqe se haraçi n´gjak,
Mend s´e mban ma keq shqiptari

Se kur erdhi n´Kosovë krajli,
Deshuir´ e madhe ishte e krajlit;
Me pi gjakun e shqiptarit
Me pi gjakun edhe t´fmisë
Ish tradita e Serbisë.
Na sulmu´n –po me ushtri,
Për mr vra e për me gri
Për me djegë n´Kosovë çka ka
Për me mbetë katundet n´gra!
Me i thanë lamtumirë trollit
Me i mësy´ fushat e Anadollit!
Me marrë rrugën për Turqi,
Me I lanë vorret n´Serbi!
Me shku´ atje ku nuk ke mik,
Te ai, që dje na ish anmik
Me ndihmu´ nuk mund Shqipnija
Se n´Jug mbrohej nga Greqija
E n´Veri s´ndalej Serbija,
Andej nga Durrësi Italia;
N´hall të madh populli shqiptar
Nga sulmuesit grabitçarë.
Por se keq n´Kosovë përherë
Kish pranë vëllazen „Muhaxherë“,
Që Serbia i kish dëbu´,
Nga ato troje ku kanë jetu´
Shumë kanë ndjekë ma shumë kanë vra!
Se si vriteshin ish hata,
Shtëpi e pleme ua kanë kallë,
E i shtinin n´dhe për s´gjallë.
Edhe koha po kalonte
Por terrori n´shqiptars´prante,
Si për shembull n´Prapashticë
Për të gjallë jetën me fikë;
Mbushin arkat me gji nanash,
Me sy t´fëmive, me vesh babash!
Porse frigë nuk kish shqiptari
Me qëndru´ na e la i pari,
Por qëndresa ka kufi
Asnji popull s´duron robni;
Del´ kaçak e i merr malet
Sepse jeta s´mund të ndalet.
Tash Serbia me Turqi,
Bajnë pazar me shqiptari,
Bajnë pazar me i dëbu´
Shqiptar Turqia me pranu´,
Se k´shtu thotë Çubrilloviqi,
E pastaj Ivo Andriqi;
Me metoda ma barbare
Me dëbu´ familje shqiptare

Në Turqi, në Anadoll,
Me harru Kosovën nanë ;
Me naj marrë pleme e shtëpi,
Me naj marrë dhen e dhi !
E ushtrija e mund nji tjetër,
Porse jo nji popull t´vjetër.
Ngajherë fati asht në tragjedi,
Se katerdhjeta paska hi
Me ndalë turrin për n´Turqi.
Edhe fati s´tha ashtu
Prapë n´Kosovë jemi tu´ rr´nu´
Jemi n´Kosovë këtë tokë e domë
Jemi t´gatshëm prapë ta mbrojmë.
Si në botë edhe në botë arbnore,
Filloi Lufta e Dytë Botnore
U mbushën male me të ri,
Për t´luftue për liri,
Herë pa bukë, në borë e n´shi
Me e derdhë gjakun përsëri.
Kur mbarë bota u çliru´
Veç Kosova mbet robnu´
Me ushtri, terror shtetnor,
Veçse ku quhej Kosovë,
Me u nda nga nana e vet
Tu´ pas nanë me jetu´ me njerkë.
Fillun´ renat e Serbisë
Me ja ndrru´ deg´t historisë ;
U çu´ n´kambë Rankoviqi,
E ish gjallë Çubrilloviqi,
Elaborati i tij vazhdonte
Që shqiptarët t´i dëbonte,
Dhe torturat ua shtonte
Zi e mazi-o për çdo vjet;
Për nji pushkë rraheshin dhjetë vetë,
Shumë familje torturoheshin,
Shumë të tjerë n´burgje verboheshin!
Qajshin motrat për vëllazni,
Kur të vdekun i binin n´shpi!
Qante nana e merrte malli
Se në shpi si kthehej djali,
Nusja e re kthehej n´gjini
Ja merrnin burrin dhandër pa hi!
Për Migjenin s´donin me mësu´
Ma zi se “Luli…” tu´ jetu´,
Mos me këndu´ për Skënderbeun
Që nga turqit mbrojti Atdheun!
Mos me pasë flamurin tonë,
Që n´Kosovë i lirë t´valon.

Porse koha nis ndryshon,
Nana djelt´ nis e shkollon,
Nisin t´dalin gjenerata,
Që e mësonin historinë
Dhe e donin fort lirinë.
Gjashtëdhjetë e tetën djel´ e vasha,
Dalin bashkë në demonstrata
Dhe kërkuan pak liri
E flamurin kuq e zi
Me kerku dhe kushtetutë
Me fjalë t´urta e pa luftë!
Por Serbia s´dëshironte
Që shqiptari liri t´kërkonte
Andaj dhuna me terror´
Hiç nuk hiqeshin nga ky troll.
Kur shqiptari u shkollu´
Kushtetuta u fitu´,
Nis me mësu´edhe prej hiçit
Nuk ish´ banda e Rankoviqit
Porse plane prapë gatuheshin
Në podrume përsëri shkruheshin.
Tetëdhjetë e nishi kur ka ardhë,
Ngritet n´kambë populli shqiptar
Me kërku´ çka asht e mbarë.
Me kërku´ të drejta e barazi
Si të tjerët n´Jugosllavi.
E kështu donte ndoshta Serbia
Me u lëshu´ n´Kosovë ushtrija,
Me tanksa shkileshin ëmija
Politika në spastrim,
Tue ba diferencim,
Tue ba çdokend anmik,
Profesor e akademik
Tu´ na qu´jtë terroristë,
Kmishazi, kanibalistë,
Tu´ lëshu´ po helm të zi
Me helmu´ t´pastren vajzni,
Sa herë ngrihej populli shqiptar
Po me dhjeta mbetshin vra.

Po nji valë demokratike ,
Filloi n´tokën tonë kreshnike.
Kur filloi demokracia
Na u vodh autonomija,
Na e shkelën serbët- barbarë,
Të ndihmu´m nga do tradhtarë!
Që me tankë edhe ushtri
Me mbetë shqipja pa liri.

Por në tokën kosovare
Gjithë kanë lindë trima me fletë
Për t´mirë t´popullit janë mundu´,
T´mira vendit i kanë pru´,
Tue pa përspektivën,
Kanë formu´ alternativën,
Njerëz të mirë e me dëshirë
Kanë fillu´ me ba punö t´mirë,
Të gjitha gjaqet i pajtu´n,
Këtë të mirë popullit ja prunë.
Por nji dëshirë ka populli mbarë
Me ba pajtimin tonë kombëtar
Me jetu´ bashkë gjithë shqiptaria
Nji nanë e t´gjithëve na ashtë Arbëria.

1990-Lipjan

VAJI I SHQIPTARIT - MARTIRËT


KËRSET PUSHKA

Kërset pushka n´mes t´Prishtinës,
Vrajn´ shqiptarë këta t´bijt e shkinës,
Vrajnë shqiptarë e shqiptaresha,
Të tanë beqarë e beqaresha,
Jau çojnë nanave, t´vdekun, n´shpi,
T´mbulu´m n´flamurin kuq e zi,
Se dhanë jeten-o për liri,
Për të drejta, DEMOKRACI.

Kërset pushka, vret shqiptarë,
T´bijtë e shkinës-o barbarë.
“Ndale turrin, shka I shkinës,
Ka me t´vra gjaku i Prishtinës.
Se shqiptari s´vret pas shpinës,
Kur don t´vrasë more barbar,
Ka me t´dalë ty´ ballë për ballë,
S´ka fuqi turrin t´ia ndalë.“

Kërset pushka po vret trimnesha,
Vasha t´reja, shqiptaresha,
Të bukura, t´pastra, beqaresha,
Sikur Nita, ajo arbëresha,
An´e kand nëpër Kosovë,
I bajnë nder po tokës sonë,
Sikur Nora e Kelmendit,
E si Shota, ndera e Vendit.

(Prishtinë, 1981)

KANGA E DEMONSTRATAVE TË ´81-shit

O, më njëmbëdhjetë, vëllezër, e njëzet e gjashtë
Po të marsit ´81,
Do të shenohet në histori
Në histori shënohen tëto data
Se Kosovarët u çunë në demonstrata.

Në demonstratë u çu´n pa qare
Të kërkojnë të drejtat kombëtare
Të kërkojnë çka na takojnë
Si të tjerët dhe ne t´i gëzojmë,
Me njëmbëdhjetë kaloi disi,
Me njëzet e gjashtë u bë kërdi,
Se njësitë speziale
Janë versulë n´lule shqiptare
Se njësitë speziale
Janë versulë n´lule shqiptare
Se njësitë po të Serbisë
Janë versulë në lule t´çiknisë;
Duke prerë e duke gri
Vasha të reja e studentë të rinj,
Duke prish edhe gji të çiknisë
Duke shkatërruar faren e djalërisë
Që të mos lindin më Mic Sokola
Po e shkretë të mbesë Kosova.

Për masakër që k´ta bënë,
Që na vranë edhe na ranë
Që për herë të parë jo nuk e kanë
Me një prill populli ngritet n´kambë;
Janë tubu, në Prishtinë dyqind mijë
Kërkojnë të drejta e barazi.
Janë bashkuar nxënës e studentë
Për çka të gjithë jemi kometent,
Që të ketë nxënësi ku të mësojë
Dhe studenti ku të studiojë,
Që minatori në galeri
Mos ta nxjerrë arin për Serbi.
Mos të shkrihet plumbi sikur lum
E të shkojë në pus pa fund.
A ësht´ e mirë edhe e drejtë
Që fushat tona me grurë si det

Që të shkojnë në tjetrin kosh
E shqiptari barkun bosh?
Po kur ra ai terri i zi
Ka dhënë urdhër kjo Serbi
Që të qohet milicia,
Të bashkohet edhe ushtria
Parashuta në Kosovë po lëshojnë
Që Kosovën ta robërojnë,
Kanë hudhë bombë e municion
Në trup t´shqiptarit të gjitha ranë.

Tërë Kosova u ngrit në këmbë
E protesta gjithkund po bajnë,
Shih llapjanët kur çohen n´kambë
Në t´katër anët udhët; kanë zënë
Milicinë po e çarmatosin
E vetveten e armatosin,
Që t´i mbrojnë bijtë edhe të Drenicës
Ata nipa të Azem Galicës.
U ngrit Peja e Gjakova
Në demonstrata tërë Kosova.

Po vushtrria heroike
Ajo e vjetër dhe kreshnike,
Në kanagjeq u nis të shkojë
Me gjak pajën ta lulëzojë.
Po Ferizaji athue çka ka?
Në Sefë Kosharen më ka përngja
E ramë Bllacën që u vra,
Në Idriz Seferin atë trim të vërtetë
Që nuk iu dhimbs jeta të vdesë
Për vatan e popull të vet.
Po Lipjani ç´ka që bërtet
Për herë të parë në histori të vet
Nxënësit grushtat lart po i çojnë
Republikën po e kërkojnë.

E Gjilani me Karadak,
Nuk kanë frikë nga Serbi aspak!
Se shqiptari i vërtetë
Nuk i ikë jetës të vdesë.
Ja një shembull të vërtetë:
Për një vajzë si luaneshë
Ishte e re dhe studenteshë
Po mbi tankë ajo hipi ,
Vendosë flamurin kuq e zi,
Por oficieri me revole në dorë
I bie vashës në kraharor;

I ra indeksi, i kishte dhjeta
Kjo na ishte e vërteta
Për Kosovë nuk iu dhimb jeta
E s´u tremb vasha të ikë
Për KOSOVEN REPUBLIKË!

DY KORRIK I VITIT `90-të

Dy Korrik i vitit ´90-të
Historia e shkroi ni jetë
E kanë nënshkru´ niqind e pesëmbëdhetë,
Kosovëe tmerrin me ia hjekë,
Me hapë rrugën e lirisë
Me vullnet të popullsisë
Sepse populli kosovar
Pavarësi ka lypë me shpallë,
Rrugë t´lirisë me hapë për ne
E me shkru´ kushtetutën e re.

Ditë e hanë dielli ka le
Shndrit Kosovën t´dashtunin Atdhe
Shndrit Kosovën me i dhanë jetë,
Kanë marrë rrugë niqind e pesëmbëdhetë
Ju rrah zemra prej dëshirës ,
E me hy n´qytet t´Prishtinës
Pa u ndeshë me milici,
Që ka pru´ mjaft kjo Serbi,
Me ia zbutë zemrën Bozhoviqit,
Që sa herë derën e kyçi
S´lejoi me hy n´shtëpi të vet
Si të ish I veti ai parlament,
Por s´do të bahet ma i tradhëtarëve;
Po do të jetë gjithë I Kosovarëve.

Porse trimat që mirë mendojnë
Kanë një lëkurë që nuk e ndërrojnë,
E kanë zemren plot gjallni
Pranë Kuvendit mirë kanë mbërri
Porse derën prap e kyçi
“Kryetari” ai Bozhoviqi,
Nuk don deren askush me çelë,
Porse dielli i mirë nxen në verë
Kështu njiqind e këta pesëmbëdhetë
Në oborr mirë kanë zanë vend
Fillon punën ky Kuvend.

Në katër anët të rrethu´m,
Por të trembun jo, jo kurrë
Të tri dhomat kanë vendosë
Me udhëeqë tëtë mbledhje sot,
Gjurgjiali emnin Bujar
I prizerenit faqe bardhë,
Përcjellin mbledhjen gazetarë
E musafir nga bota mbarë
Verena Gravsi për liri
E Zhan Zhaku për miqësi,
Çarls Greivsi për drejtësi
Eva Bredli avokate,
Përcjell botën kate-kate.

Kështu këto kushte jashtënormale
Po udhëheqë Bujar Gjurgjiale
Delegate e delegatë
E përcjellin me zemra plot
Se n´këtë ditë, vendimtare,
Po i mbrojnë të drejtat kombëtare,
Që ky popull i lau me gjak
Tue na vra në arë e prag
Tue na vra në rrugë e votër
Tue vajtu´ po nanë e motër,
Ushtarë të vramë tue na pru´ në shpi
Për me u kthy´ nuset n´gjini,
Por sot vetëdija e jonë kombëtare,
Asht e pastëe e jo tradhtare,
E tradhtarve u kem´ tregu´
Me fat të popullit nuk mujnö me lu!

Nisë me folë Bujar Gjurgjiala
Kosovarëve po u çon të fala
-Delegat na keni zgjedhë
Me i mbrojtë të drejtat me nderë,
Me kerku´ kushtetutë të re
Me nderu tonin Atdhe
Mos me shitë Kosovën plakë
Që sa herë u la me gjak,
Përfundim në t´katërtën pikë
Ashtë Kosova Republikë,
Durtrokitje në qiell e në dhe
Do t´na del dhe Kushtetuta e re.

Se na quajnë, po, tokë poshtruese
Deklaraten kushtetuese
Me pesë pika Kuvendi e bani

E lexon Muharrem Shabani,
Kjo deklaratë, ky dokument
Që Kosovës t´i ipet vend
Në Federatë a n´Konfederatë
Veç me qenë të barabartë.

Se n´vend të tretë me popullësi
Ne që jemi n´Jugosllavi
Domë liri, DEMOKRACI,
Nuk domë tankë, ushtri, përdhosje
Porse domë ne vetëvendosje
Gjithmonë të tjerët i kem´ nderu´
Asnjëherë s´i kem´ nënçmu;
S´I kem´ qujtë popujt kombësi
Si na quen neve kjo Serbi.
Porse populli ynë shqiptar
Mirë e di kush asht´ tradhtar,
Mirë e di kush ka nenshkru´
Që ketë tokë me aneksu´,
Porse sot kem njerëz t´vertetë
Të Kuvendit njiqind e pesëmbdhetë
Të gjithë të lidhun me besa-besë
Për komb të vetin me luftu´
Kurrkujt të keqen pa ja mendu´
Të gjithë janë pëllumba të bardhë n´pranverë
Ka me i dashtë populli përherë.

NË SHTATË KODRA, NË SHTATË MALE

Në shtatë kodra, në shtatë male
Ndihet vaji i nji zemre nane
Ndihet vaji e ndihet gjama,
Për djal´ t´vetin vajton nana.

Vajton nana për t´vetmin djal´
Që ja prun n´shpi me plumb në ball´
Ja prun n´shpi dhe me plumb në zemër
Për nji nder dhe për nji emen.

Sa përmall´shëm nana vajton
Për hajr plumbat djalit ja ban
Për hajr plumbat biro n´ball´ e n´gji
Nji për flamur nji për Shqipni.

Nji për flamur te Skënderbeut
Edhe nji per nder t´atdheut,
S´te vajton ma nana Ty
Se t´kam lind´ t´bish për Arbni.

Te kam rritë e t´kam ba burrë
Që ta mbrosh tonin flamur
Të martova me plumba n´ball´
N´vend të nuses lapidar.

Se kjo tokë e ka traditë
Me gjak trimash me u ujitë
Edhe lulet ma t´bukra qelin
Kur rinia farë gjaku mbjellin.

Për liri asht deka e burrit
Për hajr t´qoftë dita e flamurit,
Për hajr t´qoft nanë deka e djalit
Për flamur të Ismail Qemalit.

1990-Burgu i Smrekovnicës


DURUEM STUHI E FURTUNA

Historia po cungohet,
Historia po vonohet,
Historia me embargo
Vetëm në Kosovë.

Intelektuali, shkencëtari, bujku, punëtori…
Pa qetësi shpirtnore, pa qetësi fizike,
Me zhurmën e tanksave, të pinzgauerëve…
Shqiptar! Mjaft durove!
Askush si Ti,por durove!
Durove kur t´i vranë fëmijët,
Kur t´i vranë nxënësit, studentët...
Kur të quajtën „terrorist“ e „kanibal“,
Kur të denuan e të izoluan...
Kur t´i hudhën në rrugë mijëra punëtorë,
Edhe kur kërkojnë ta festojmë ditën e zisë,
Edhe kur t´i mbyllën shkollat, konviktet...
Edhe kur të sulmuan ë mbledhjen e demokracisë,
Edhe kur nanat ona u quajtën „lavatriqe“.
Duruam edhe kur flamuri ynë her´ndalohej e her´ ndërrohej,
Duruam edhe ur na i ndërruan emrat e shkollave,
Emrat e rugëve, e edhe kur bustet e fytyrave kombëtare,
hiqeshin nga vendet që me shekuj e dekada i nderuam.
E çka nuk durove o shqiptar!
O i ndershmi njeri-
Për hir të demokracisë.
Sa çudi?! Paska njerëz në botë- këtë s´e kam dijtë-
Që nuk dashkan demokraci!
Por, shqiptari sot ashtë krenar, se:
Nuk ndjelli ndasi,
Nuk vrau, nuk burgosi, nuk izoloi,
Nuk ia ofendoi askujt identitetin kombëtar,
As nanat askuj s´ia quajti lavatriqe,
As mitingashëve s´ua zuni pritën,
As polici speciale nuk përdori…
Nuk e përdori as gazin lotsjellës,
Atë e gëlltiti vetë (bile të prodhuar në Izrael).
Nuk I përdori anket për të ndjellë frikë e tmerr,
Nuk I hyri askujt në shtëpi-
Kërkoi gjithmonë, me dy gishta ngritur-
D E M O K R A C I !

Shqiptari sot ka mbetur pa orë letrare,
Pa teatër, pa koncerte, kangë e qeshje,
Këto i harruem kaherë-

Vallë? A ashtë e drejtë që në këtë kohë moderne,
Të izolohet i tanë nji popull?
Sot qan i tanë populli shqiptar-
Qan nana e Milot Kryeziut nantëvjeqar,
Qan edhe an e Ylfete Humollit,
Qajnë edhe shumë nana shqiptare
E bashk me to qan edhe mbarë Kosova:
Se kjo tokë dh shumë trima për liri,
E sot? Ne vritemi për liri!
Sa tmerr? Në prag të shekullit XXI,
Kur bota përpara marshon,
Me hapa të sigurt në demokraci.
Por edhe Evrpa e civilizuar kur thërret,
Ne vritemi, plaçkitemi, torturohemi...
Edhe fëmiu quhet „terrorist“
Na quajnë „majmun“ si na quajtën edhe përpara
(bile thonin edhe me bishta)
E edhe fëmiu dy vjeçar denohet-marri!
Pse? Se ka ngritur lart dy gishta.

Duruam po çka nuk duruam, o njerëz !
Duruam edhe kur na diferencuan,
Duruam edhe kur na i mveshnin të pabamet,
Edhe kur na helmuan nepër shkolla,Nëpër shtëpia, fabrika e uzina,
Duruam edhe kur na dënuan...Pse?
Se i batëm fëmijët tanë të helmuar,
Se ua dhamë ndihmen e parë pjellës sonë.
Duruam edhe kur na akuzuan se jemi hemues,
Se helmojmë fëmijët tanë, shkollarët e puntorët tanë-Absurd!
Vallë? A ka dikund në botë që nëna fëmiun e vet ta helmojë?
Kush këtë sot e beson?
Po kush pra mundohet të baj´ këso gjana?
Kush? Kush pra qenka ai njeri ?
Ne botës i tregojmë:shqiptari këtë e di.
Se për këtë na prunë prapë milici,
Tanke, autoblinda, topa e ushtri,
E milicët shqiptarë i përjashtuan.Pse?
Se zunë hedhësit e helmit në fëmijë,
E hedhësit e helmit nuk ishin shqiptarë,
E kriminelin serb s´guxon ta zejë milici shqiptar.
Serbit „s´guxon t´i mungojë as qimja e flokut »
Se serbi e malaziasi kanë të drejtë :
Të vrasin, të rrahin, e të plaçkisin shqiptarë,
Kanë të drejtë t´i ndajnë edhe shkollat e tyre,
Kanë të drejtë të bërtasin e të këndojnë,
Të festojnë, të dehen, të shajnë e të dhunojnë,
Të ngrehin flamujt e tyre e të urdhnojnë:
„Shqiptar,festoma festoma festën time, ditën e shtetësisë“!

Për shqiptarin ditë e zisë!
Hë! Ata të urdhënojnë të këndosh kur të qahet,
Të qeshësh kur të vrajnë,
Por ata të bajnë edhe:
Të vajtosh kur ke dasëm e fejesë,
E kur të qash ti – ai qesh!

Kosovë! Të mbuloi dhuna, terrori, mjerimi…
Kosovë! Të ka zanë rrënqethja e trishtimi,
Por, shqiptar! Duro si shqiptar,
Edhe ti je njeri e durimi ka kufi-
Gjaku e loti u derdhën për liri.
Me shekuj e mote durove e çka s´durove?
Por, anmikut kurrë s´iu nënshtrove.

Shqiptari çdo herë ka qenë për liri,
S´duroi dhunë, terror e robëni,
Por edhe askujt këto të pamira s´ia dëshiroi,
Me keqardhje në tanë botën i denoi.
Shqiptari me shekuj denoi robrimin e të tjerëve,
Dënoi ai edhe fashizmin që vetë e luftoi,
Edhe kur Spanjën e dogji, e preu, e shkatërroi,
E denoi nacizmin, e luftoi me trimni,
Tue dhanë dëshmorë, tue derdhun gjak për liri.
Denoi shqiptari edhe hudhjen e bombave atomike në Japoni,
Dënoi cionizmin që vriste edhe fëmijë,
Dënoi hudhjen e helmeve në qytetin Araba,
Që sterile të mbesin palestinezet:vasha e gra!
Shqiptari denoi edhe vrasjen e Salvador Alendes,
Edhe mbajtjen në burg të Nelson Mendeles,
Denoi edhe intervenimin në Vietnam,
Po ashtu atë në Avganistan.
Denoi shqiptari edhe vrasjen e mësuesit ezak,
Denoi rracizmin, ndarjet s´I deshi aspak,
Deshti shqiptari- njerëzimi të rrojë në liri,
Por edhe për vete kërkoi barabarësi.

Shqiptari uroi botën progresive,
Uroi njerëzit që u munduan për liri,
Edhe Nënë Terezën që kujdesej për fëmijë,
Edhe Peres de Kuelarin që botës i printe,
Edhe rrënimin e murit të Berlinit,
Edhe lirimin e Mendeles nga burgu,
Edhe shpaljen e Namibisë si shtet,
Uroi shqiptari, por ja si mbeti vetë:
I robëruar, i sakatosur, i rrethuar me ushtri,
I helmuar, spitalet me milici,
Me rrënqethje familjet-kur do të rrethohen,
23
Kur do të bastisen-fëmijët të tmerrohen,
Kur me censurë ashtë shtypi,RTP-ja e Universiteti
Shqiptari sot s´ka të drejtë të urojë për veti!

Botën progresive sot e thërret shqiptari,
Për t´i nderu´ të tjerët na e ka lanë i pari,
Të jetohet bashkë edhe në fqinjësi,
Pa lajka, pa urrejtje, edhe pa tradhti.
Se jemi shqiptarë e domë demokraci,
Në Evropën e lirë edhe të hyjmë.
E në pasuri t´na prekin s´do të lejojmë,
Të huajen s´e lakmojmë, por të huajen e nderojmë.

Lëngon sot Kosova e mjerë,
Derdhet gjaku përsëri,
Derdhet gjaku e derdhet loti
Se kjo tokë kërkon liri.

Del shqiptarja e shqiptari,
Në log t´burrave, n´këtë tokë, n´këtë dhe
Falin gjaqet e ngatrresat,
Se tjerë anmiq kanë dalë ndër ne.

Çou shqiptar, si di të çohesh,
Le të thahet´ gishti i krimit,
Çou, shqiptar si di të çohesh,
Të shtrish dorën e pajtimit.

Të na ndajë, të na përçajë,
Këtë anmiku dëshiron,
Të ndamë e të përçamë,
A e shifni si na robnon?


Mars 1990-Lipjan

KANGË PËR ISA BOLETININ

Hej, krisi pushka e na doli tymii
Ja ka mbërri Isa Boletini,
Mbi anmikun, vëllazën, bini,
More, anji t´gjallë kund mos e lini!
Asnji i gjallë kund mos t´na jesë,
Të luftojmë, vëllazën, si e kem´ adet.
Bini, vëllazën, tha bini!
Burra t´malësisë!
Bini, vëllazën, bini,
Ju-dielli i lirisë!

Hej, krisi topi e ra në kullë,
Nuk ja lëviz frengjitë, jo, kurrë!
Se atë e ndëtoi vetë dora e shqiptarit,
E Isa Begi na rri ma i pari,
Rri i parë, e ambël na flet:
“Të lidhim besë, vëllazën, si e kem adet!”
Bini,vëllazën, bini,
Murra t´malësisë!
Bini, trima, bini,
Ju dielli i lirisë!

O, jarga në gojë Pashës po i shkon:
“Due gjallë, Isën m´e zanë.”
Por, mashtrue Pasha ish kanë,
Se kurrë dragoni gjallë nuk o´ zanë.
Se Isa Begi tash urdhën po jep:
“Bini, vëllazën, si e kem adet!”
Bini,vëllazën, bini,
Burra t´malësisë!
Bini, vëllazën, bini,
Ju dielli i lirisë!

KUSHTETUTA KAÇANIKUT

O, shtatë shtator, në Kaçanik,
Janë tubu´ trimat për Republikë,
O për të mirën-o, për atdhe,
E shpallën Kushtetuten e Re!
O Kaçanik, o faqebardhë!
S´kanë çka të bajnë milicë as ushtarë,
Ushtri e mbretit s´pati çka të ban,
Sulesh e vritesh-o, për vatan.

O n´shpi t´kuturës-o, janë tubu´,
Me lule t´kuqe mirë zbukuru´,
Po ky kuend u ba historik
Themelet t´Kosovës-me Republikë.
O Kaçanik, o faqebardhë,
S´kanë çka të bajnë milicë as ushtarë,
Ushtri e mbretit s´pati çka të ban,
Sulesh e vritesh-o për vatan!

O në ato gryka, në Kaçanik,
U shpall Kosova shtet DEMOKRATIK,
Ku Idriz Seferi jetën ia ka falë-
Kosovës trime dhe nderit kombëar.
O kaçanik, o faqebardhë,
S´kanë çka të bajnë milicë as ushtarë,
Kurrë prej zaptuesit nuk pate frikë,
Sulesh e vritesh për REPUBLIKË!

Zagreb,12 shator 1990.

KANGË PËR AZIZ KELMENDIN

Oficerët në kambë janë çu,
Aziz Kelmendin e kanë rrethu´,
E rrethojnë kët´ djalë të ri
Për m´e vra,po, në tradhti.
Kështu dha urdhën gjenerali:
N´Paraqin me u vra shqiptari!

Në mes të natës e rrethojnë,
Kështu mendu´n që ta nënçmojnë,
Për m´e vra këtë djalë bujar,
Pse ish trim e ish shqiptar.
Kështu dha urdhën gjenerali :
N´Paraqin me u vra shqiptari !

Në çdo mënyrë e torturu´n,
Porse trimin s´e nënshtru´n,
Nana shqipe e kish le-
Mos me pasë frikë për atdhe.
Për këtë urdhnon gjenerali:
N´Paraqin me u vra shqiptari!

Aziz Kelmendi, sot t´kendojmë,
Për Kosovë ke ra dëshmor,
Shembull t´mirë ke lanë ndër ne,
Si vdes trimi për atdhe.
I tregove gjeneralit,
Se je bir e bir shqiptarit.

KANGË PËR AFRIM PREBREZËN

O zo´ ç´ka ndi kjo botë shkreta,
Se n´Kosovë ç´po ban Sërbija-
Na i vrajnë vashat e djelmoshat,
Barbarisht masakrohen fëmija.

Maji i vitit ´91,
Si çdo Maj që çet lule dredhzën,
N´kamë janë çu çetnikë t´Kuzminit,
Për me mbytë Afrim Prebrezën.

N´klasë të pestë nxanës shembullorë,
Me gëzim nana e çonte n´shkollë
Bashkë me motrën, Ganimeten,
Sa të lumtun e kishin jetën,

Por s´la shkjau jetën m´e getu´,
M´e mbytë Afrimin plane kanë ba,
Njimbëdhetë vjeç me ia nalë rritën,
E m´e nda otrën me vëlla.

Ishte pra viti ´91,
Pranerë, Maj, data 27,
Shkon Afrimi e lëshon bagëtinë,
Njimbëdhetë vjet djali tu´ lëshu´ shtat.

Merr me veti libra, fletore,
Për me i ba detyrat shkollore.
“Babagjysh ditën e mirë,
Do t´i ruj´ mirë bagëtinë.

Kanë çu´ bagëtinë në ushë-Lendina,
T´Bardhit, të fshatit t´Madh,
Pa mendu´ po se në prita
Çetnikë, t´Kuzminit u kanë dalë.

Lojna t´çobanisë kanë fillu,
Edhe ftyra si nur u ndrit,
Me të shpejtë e kanë pru´ lajmin:
„Ikni, shkijet na kanë ra n´pritë!“

U ba rrëmujë e tollovi,
I lanë lojnat e çobanisë,
Po çfarë zemre duhet t´ketë njeriu-
Që e prishë lojën e fëmisë.

Të gjithë fëmija paskan ikë,
Veç Afrimin çetnikët e zanë,
Tu´ i mëshu me druj e shytni
Të vdekun n´vend e paskan lanë.

Kur u tregu´n nan´s e babës,
Sikur djelli me ndalë dritën,
Se çetnikët e Kuzminit
Djalit t´uj ia ndalën rritën.

Si shqiptar s´e kem´ pasë traditë
Sikur shkjau fëmijë me mbytë,
Nanë e babë gajret me ba
Se deshmor djali u ra.

Gajret ban, nana Fatmire,
Edhe ti, baba Metush,
Se kësi krimi që ban çetniku
Nuk e ban në botë urrkush.

S´e harrojmë djalin tuej,
E kujtojmë, po, pa ia da,
Prind ju pat juve për s´gjalli
Kur ra dëshmor, me mija i ka.

Vinë pranverat, stin´t kalojnë,
E në Maj çel lule dredhëza,
Por s´harrohet kurrë për jetë
Fëmija i shqpes, Afrim Prebreza.

1990

KËNGË PËR YLFETE HUMOLLIN

Kjo Kosovë po tokë arbnore
Ju ka lëshu ni valë mizore,
Me na e marr´ çdo gja kombëtare,
Prej fillores në universitare,
Po na ban çdokend anmik
Profesorë e akademik.
Me masakër e me dhunë
Na´i ndalen mësim e punë,
Kanë qit helm e municion
N´trupa t´njomë të gjitha ranë.

Që dhjetë vjet n´Kosovë jetojmë,
Me dhunë e vrasje, terror shtetnor,
Tu´ na vra n´shkolla e n´shtëpi
Njerëz ma t´mirë n´burgje tui shti
Nxanës, studentë tuj i përjashtu´,
Papunësinë, po tu´ e shtu´
Tu´ na qujtë nacionalista,
Terrorista, kanibalista
Me nai kthy mbiemnat n´viçe,
Naj qu´jnë nanat,lavatriqe.

Mos me hy ma thell´ n´mendime,
Po I këndojmë ni vashës trime
Që jeta e saj ju fal këtij trolli
Ish shqiptarja Ylfete Humolli.

Me nji shurt po agoi dita
E milicët kanë zanë prita,
Me vra shqiptarë që qojnë dy gishta
Që kërkojn demokraci,
Që s´durojnë dhunë, kërkojnë liri,
Si gjithkund në Kosovën trime
Që po vuen n´vaj e idhnime
N´Lupç të Poshtëm u derdh gjaku
Aty ku lindi Adem Demaçi,
Volli zjarr automatiku
Vashës s´re jetën ja fiku.

O atë mëngjes atë ditë me diell
Stinë e dimnit po ishte verë,
E Ylfetja ishte zgju´,
Po në shkoll´ ajo me shku´

Dituni për me fitu´,
Per me mësu´ ta urren robninë
Ta kërkon gjithmonë lirinë,
Se kështu jeta e kishte mësu´
Dhunë, terror mos me duru´.
E Ylfetja del n´livadhe
Me shokë t´shkollës rrokë në valle,
Janë rreshtu´ dy e nga dy,
Tu´i ngrit veç dy gishtërij
Tu´ kerku´ demokraci
As me armë e as me topa
Ç´po kërkojmë ka ndi´ bota
E Ylfetja gishtat çon
Si shqiponja qi fluturon
Për liri, demokraci
Qi shqiptarët mos t´rrnojn n´robni.

Dal kadalë janë rreshtu´
Pranë flamurit janë rreshtu´
Të bashkuem për liri,
Tu´ kërku´ demokraci
E Ylfeta në rreshta t´parë,
E rrokë plumbi mu në ballë,
E rrokë plumbi i gjakatarit
E i shtymë edhe prej tradhtarit,
U nda shqiptarja nga kjo jetë,
Për Kosovë kurr´ mos me vdekë,
Nuk do vdesish, oj motra jonë
Për Kosovë ke ra dëshmore,
Se Kosova të ka rritë,
Me gjak t´njom´ me u ujitë.
Nuk mbajme zi, por jem krenar
Ju nderojmë me lule n´varr.


KANGË PËR SHUKRIJE OBERTINCEN

Moj pranverë tet´dhjet´ e nantë
Sa e ngrysun sa e vrantë,
Sa e pa shpirt ti qëllove
Mbar nji popull e tradhëtove.
E shum nana i verbove
E Kosoves lirinë ja more,
Po me tanksa e ushtri
Për me vra vasha e djem të ri!
Me robnu popullin shqiptar
Buk´n e gojës me ja marr,
Me varros çdo gja shqiptare:
Kultur, arsim, lirinë kombëtare…

Porse populli trim shqiptar,
I del hasmit ball´ për ball´,
Djel e vasha , t´njoma,t´reja,
Para tankëve i mblon hareja,
I ka qit nana n´ket jetë,
Me ja fal Kosovës t´shkretë,
Sa shpejtë toka e uji i rrirë
Me gjak Kosova me u ujitë,
E ma t´kuqe lulet me u rritë
Se kur vret hasmi n´Kosovë
Nanat tona lindin “boll´”
Kur vran hasmi fëmi dhjetëvjeç
Nanat lindin katërneq!

Kështu n´mars t´vitit tetëdhjetenantë
Vit i ngrysun dhe i randë,
Kur bota gëzohet në pranverë
N´Kosov´ fillon rrëmuj e skëterë
Po me tankë dhe ushtri,
Na e vodhën atë pak liri.
Por ngriten n´kambë djel e vasha
Nëprotesta e demonstrata
Ushton Kosova, Llapi, Drenica
Si të ishin ngjallë Shote e Azem Galica
Ish me shokë Shukrije Obertinca.

Vajz´ e re gjashtmbëdhjet´ vjeqare
E lehtë e bukur si Sorkadhe,
I vlonte zemra prej dëshirës
T´hy n´protestë n´qendër t´Prishtinës.

Ti ngris lart dy gishtëni
T´kërkoj liri, demokraci,
S´durohet dhuna me tradhëti
S´lejohet të tjerëet t´na e presin fatin
Ma mirë asht me e derdh gjakun.

Lamtumirë babes i thotë
Në Prishtinë unë po shkoj sot
Me u bashku me shoqe t´mia
Na thërret toka dhe liria
Rrugë të mbar baba u ka thanë
E mirë leje u ka dhanë,
Bashkë me motër përshendeten
Pak ma gjat me nanë të veten,
Sa mirë nana i përqafon,
E n´Shukrien dy lot i ranë.

Me autobus rrugën kanë marrë
Në Prishtin sa shpejt kanë ardhë,
Por Prishtina ish blloku:
“Sa shumë milic motër paskan pru”
Të dy motrat si sorkadhe
Kanë fillue me britë me t´madhe,
Me grupe tjera janë ashkangjitë,
Për Kosovë pa pas kurrë frikë
Pa mendue k´tu kush do t´jesë
Tu´ këndue kangen : »Besa-besë… »

N´kët rrëmuj n´kët´ tollovi
Fillun me qit po helm të zi,
E rafalët shqiptar tue gri
Tue vra t´ri edhe trimnesha
Hudhet Shukrija si Luanesha,
Pa mendue,se plumbi shpon
Me gurë tankset i qëllon.
« Para shoqe e shok » i fton!
Në katër anët llahtari
Por shqiptari për liri
I ngreh gishtat proteston,
Se Kosova nanë na fton
Me e derdhë gjakun e lirisë.
Ka nevojë toka e Arbnisë.

Gruppe, grupe, vasha t´reja
Ua kaplon zemrat hareja
Grupe, grupe vasha e t´ri,
Kerkojnë liri, demokraci,

Por kur hynë në rrugë t´pazarit
Villnin zjarr tyta t´tradhtarit,
Villnin zjarr për me shue jetë
E me vra Shukrien e shkretë,
Me dhanë jetë me shumë shokë t´vetë,
Se n´pranverë e kish pagzimin
Me ja ba n´pranverë vorrimin.

Kështu plumbi i gjakatarit,
E rrok Shukrien në lule t´ballit
E rrok motra në prehen t´vet,
E në gjoks kokën ja qet
Gjaku i kuq nga goja i del
I afrohen shokët në ndihmë,
Porse nana nji Shukri lindë,
E këtë vashë ja vrau Serbia
Me ja qu t´vdekun te shpija.

Në vend t´fustanit të nusnisë,
Me i qitë flamur t´lirisë
Në vend t´dasmorve me hare
Mija vetë me e qu n´dhe,
Për Kosovë përsri me le
Se e dha jetën për atdhe
Gjaku i saj u derdh n´këtë dhe
E kjo toka e Arbënisë
Nuk harron kurr gjak t´lirisë.
Moj Shukrije Obertinca
Je trimneshë si Shotë Galica,
Vrasja jote asht nder i vendit
Si i pat dhanë Nora e Kelmendit
Fli e qetë nuse e lirisë
Nuk t´harrojmë per jetë t´Arbnisë.


KANGË PËR VEHBI IBRAHIMIN

Çka ka qielli që gjemon,
Çka kanë detnat që ushtojnë,
Çka kanë kodrat që rënkojnë,
Çka kanë fushat që vajtojnë,
Çka kanë lulet aromë që s´lëshojnë,
E bilbilat që s´këndojnë,
Edhe Drini rrjedhen ndal
Se nji burr shqiptar e vranë,
Vehbi Ibra emnin ia thonë.

Dhjet´ tetor tetdhet´ e nji
Atje larg n´kurbet të zi,
Dorë e UDB-es paska mbrri,
Me vra burrin në tradhëti
Zgjati dorën UDB-a sllave
Për me vra zemra shqiptare
Pa zot shpie mbet nji familje,
Pa nji anëtar po kjo Besëlidhje.

E lotun të shtatë fëmija,
E lotun tanë shqiptaria,
E vajtoj gruja me plumba n´gji,
Se ra deshmor për nanë Shqipni.
Me lot n´sy por me krenari
E kujtojmë vepren e tij,
Se n´protesta e demonstrata
Ishte n´ball me ndjenja t´pastra,
Ja k´ndoj kangen me sharkinë mike
Se ra deshmor për troje etnike.

S´ndalej trimi e s´e ndal turrin
Me Arben Kosovën këtë far´ burri
Te tanë Evropën tuj e shetit,
Kosovën nanë me e qitë n´dritë,
Virtyte t´larta e ideal
E me besë t´popullit shqiptar
Sa i afërt ishte për mikun
Shumë i tmerrshem për anmikun
Fjal´t e tij si lunte topi
Shpirt i tij fuqi baroti,
Hal´ në sy iu ba Serbisë
E i dhanë po zjarr alltisë
T´vdekun n´tokë po tue lanë

Për shqiptar hero e banë.
Për këtë djal e trim bujar
Ngrit ja kanë nji lapidar
Edhe i vdekun e gurbetqar,
Edhe i vdekun në kurbet t´zi
Po pushon sot trupi i tij,
Po do t´vjen e jona liri
Do t´i marrim eshtnat e tij
E I varrosim ne në Arbni
Në vendlindje n´fshatin Uglar
Do t´i ngrisim Lapidar,
Edhe kanga do t´i kendohet n´mote
Se ra deshmor i kësaj toke.

1992-Gjermani

KANGË PËR ALI AJETIN

Më 30 Maj tetdhjet e nandë
Na u hap nji lajm i randë,
Për gjithmonë u shue nji jetë,
N´fushë t´mejdanit, aty mbeti,
Me armë në dorë Ali Ajeti.
Këtë kangë ja fali shpirtit të tij
Se dha jetë për nanë Shqipni.

Gjak rinor e zemër bujare
Me plot ide përparimtare,
Me Fadil Vatën e Afrim Zhitinë,
Me shumë të tjerë dhe Fahri Fazlinë,
Ua këndoj këtë kangë me sharkinë mike,
Se dhanë jetë për troje etnike.

Bir i popullit dhe i kësaj toke,
Qe e kish´ rritë ajo nanë Loke,
Mos me leshue armën prej dore
Amanet shokëve der´ n´fitore.
Për me i këndue brezat e ri
Se ra deshmor Ai për liri.

Sot në Sveqel për këtë djal bujar,
Ngritet lartë nji Lapidar
Me u tregue brezave te ri
Se si vdiset për liri.
E Amanetin n´vend me e qu´
Der´ n´fitore me luftue.

Për këtë trim s´duhet biografi,
Se vetë e shkroi me gjakun e tij,
N´fushë t´mejdanit po kur mbeti
Zemër trimi Ali Ajeti.
Ja falë kangën nëpër mote
Se ra deshmor për liri t´k´saj toke.

1998-Burgu i Mitrovicës

ZAMBAKUT TË LISMIRIT

Lule moj, nana e lume
S´të lë varr nana me kume
Nuk janë kume oj lum-nana,
Por asht gjak i derdhun te thana.

Po pse gjak, oj bi në gji
-Mu ndal rrita nder lajthi
M´ra zaptia me kobure
Për ne, tha, ti sjell ogure.

Lule moj, Lule-Zambak
Vijnë krushq e lypin hak
N´vend të pajës s´nuserisë
T´veshin Flamurin, e lirisë.

Varrin Tand e kemi çerdhe
Lule-moj, mirë se na erdhe
Flij e qetë nëpër jehonë
S´te lë vetem Nana e jonë.

KANGA E TË BURGOSUNIT

Moj hapsane ty t´kalltë furra
Sum´ e gratë nai le pa burra,
Ty t´kalltë zjarri e të baftë hi
Qysh nai dogje djelt´ e ri?
Na i le nanat me du´r n´gji
Na i le motrat pa vëllazni.
Na i dogje shumë vasha t´reja
Në këtë pranverë godit rrufeja.

Ujq të etshëm e të terbu´m ,
Dojshin fëmitë me i coptu´
Tue hy n´çerdhe e shkolla
Tu´ helmu´ vasha t´njoma
Tu´ helmu´ po çikë e djalë
Për me mbetë shqipja pa farë
Por nanës shqipe si çeliku
S´mund t´ja ndalë lindjen anmiku.

Çupëza e vogël agresive
Ajo e don babin pa hile
Gardianit i thot shtrigan,
“Pse s´po më len ta shoh babanë”,
Ty xhelat t´u shoftë fara,
Pse s´na lëshon t´punojm´ në ara
Sa shumë vjet në shpi s´jem kanë
Na merr malli me thirr nanë.

O polic, polici plak,
Ç´e ke ba shufrën me gjak
Ma shumë sjell sesa pushon
Djemt´ e ri po i shkatërron.
Porse ne jemi betu´
Për Kosovë jetë me ndërru´
Tash e di bota mbarë
Se kush asht kombi shqiptar.
Ka traditë, zemrën çelik
S´ka ç´i ban asni anmik.

1996-Burgu i Prishtinës

KANGË PËR JUSUF GËRVALLËN

Me shtatëmbdhjetë Janarit
O tetëdhjet e dy
U hap lajmi në gjithë botën
Për shqiptarë ish zi.

Sepse UDB-eja Jugosllave
Atje n´Gjermani
Në mënyrë mizore e tradhëtare
I vrau tre djem t´ri.

Na e vranë Jusuf Gërvallën
Trimin guximtar
Na e vranë dhe Kadri Zekën
Me Bardhoshin vranë.

Qohu Jusuf shihe Bardhoshin
Ma të voglin vlla,
Qohu e shihe Kadri Zekën
Shok kurrë pa u nda.

Qohu Jusuf shihe Donikën
Që po të rri përbri,
Shih sa duket sot renare,
Lot si sheh në sy.

Qohu Jusuf e shih shokët
T´popullit tand trim-o
Fjala Jote para vdekjes
Na ka dhanë kushtrim.

Janar 1981,Lipjan

VAJI I SHQIPTARIT - THËRRET KOSOVA


O ATDHEU IM; KOSOVË!

O atdheu im, Kosovë,
Mori Pejë edhe Gjakovë,
O ti Llap edhe Gollak,
S´pate frikë as në Pollatë,
Kaçanik, të nderojmë ne,
Na ke falë Kushtetutë t´re.

O Gjilan, ti në Moravë,
Oj Viti, ti e bame varrë,
Suharekë-o në Podrime,
Ti e ke dhe Bllacën trime,
Prizren, ti me Kala,
Edhe nji lidhje kem´ m´e ba.

Moj, Kosovë, mor vendi im,
Sot për ty kam nji kushtrim,
Ne lirinë duhet me fitu´
O me pushkë,ose t´u shkru´
Se Prishtina zemrën çelik,
Me 2 Korrik shpalli Republikë.

Ferizaj, vend historik,
Për atdhe ishe besnik,
Mori Shtime e Carralevë,
Ju luftuet gjithë me nderë,
Plavë, Gusi, Tetovë, Kërçovë...
Për shqiptarin janë Kosovë.

1997-Burgu i Prishtinës

THËRRET KOSOVA OJ NANË SHQIPNI

Th´rret Kosova,oj nanë Shqipni
A ma ndien o zanin Ti,
Tue t´thirrë NANË kam mbet e mjerun
Me za t´dhembshëm e za t´çjerrun?!

Kur at´herë prej teje me ndan
Vajin kurr´ nuk e kam ndalë,
Tue t´thirrë oj nanë Shqipni
Sa shumë gjaku u derdh per Ty.

O moj nanë, nana Shqipni
Shum herë në zjarr kam ra për Ty,
Pa dëshir´ na kan´ coptue
Porse Ty kurr´ s´t´kam harrue.

Oh moj nanë, nana Shqipni
Shum´ e varrë jan´ ba për Ty,
Po më dhambin, kam mbet e mekun,
Pa shpirt n´tokë sikur e mekun.

Ah moj Nanë lule Dukate,
A e sheh kam mbetë bonjake,
Me bonjake gjithkush lun´ ,
Po me sjellin n´buz´ e n´hunë.

Ma kanë kallë zemrën e shkretë,
Shum djel t´mi syrgjyn kanë tretë,
Tjetër kush po na hi n´shpi,
Lujn´ me gra e lujnë me fëmi.

Unë e di nanë që s´je mirë
Por je e pastër dhe e dlirë,
Tash gajretin nanë ta du,
Jam e jotja me më ndihmu.

N´vaj e kuj gati kam tretë,
Loti, lotin s´po ma tretë,
Merre nanë nji faculetë
Edhe fshimi k´to lot´ e shkretë.

A e mban mend kur bashkë ne ishim,
Krenarinë në qiell e kishim,
Me vasha t´bukura e djel të rrallë,
Vritshim krajl e pashallarë

Sot qan Sharri e qan Tomorri,
Kjo keqësi ne na ndodhi,
Qajnë dy drinat i Bardh´ e i Zi,
Si rrinë ndamas nanë e bi.

Ngrite koken nanë Shqipni,
A po e sheh na mbuloi zia
Ngrite kokën nanë njiherë,
Çilma edhe mu nji derë.

VAJI I SHQIPTARIT - EDHE VDEKJA TË GJEN NË KURBET


KU ME LINDE NANË

Linda jasht´ atdheut
Porse jam shqiptare,
Emnin e kam t´lules
Më thonë kurbetqare.
Ah moj Kosovë
Në Ty e kam nji motër
Kurrë nuk e kam pa
Pa Ty s´kam sevda.

Pse më lindi nana
Jasht tokës shqiptare
A ke ikë prej qefit
A nuk pate qare?
Pse s´më merr moj nanë
Me më kthye n´vatan?
Ta shoh motrën time
Edhe ngryk ta marr.

Unë e di moj nanë
Se çka sjellë kurbeti
Edhe gjuhën time shqipe
Nga mendja ma treti.
Nuk po du oj nanë
As gjiun me ma dhanë
M´soma gjuhen shqipe
Të kam shpirt, të kam gjan.

A mendon oj nanë
Me u kthy n´Atdhe,
Kosova ashtë toka ime
Edhe pse jashtë ka le!?
Atje asht dhe motra ime
Ti vetë më ke thanë,
Bashom me gjakun tim
Të kam shpirt, të kam gjan.

(Düren,1993)


SA E BUKUR JE KOSOVË

Sa e bukur, Kosovë, je,
Vend i dashtun ku kam le,
Se në ty lulëzojnë zymbylat,
N´të katër anët këndojnë bylbylat.
Mbi këto male legjendare,
Dhe këto fusha heroike,
Po si zonjë bukuroshe
Shtrihet Kosova e jonë kreshnike.

Mendja më shkon në të kaluemen,
Në histori kurrë s´pate gëzim,
Të kanë plaçkitë, edhe robnu´,
Gjithë në vaj edhe idhnim.
Por gjithmonë ti ke pasë trima,
Si në lufta e n´kuvende
Aq larg ty ta çu´n zanin,
Kah bie dielli e hana endet.

Po kur të shoh sot prapë t´robnueme,
Zemra ime mbushet helm,
Më qan shpirti, më qan zemra,
A do t´vijë pranverë ndojherë?
Minatori n´horizonte,
Ai ma xehe s´po gërmon,
Në fabrika, n´shkolla, n´ara,
Nuk ka gëzim as s´ka jehonë.

Por prapë, Kosovë, e bukur je
Në ty kam lindë, të kam atdhe,
Do t´lulëzojnë gjithmonë zymbylat,
Do t´këndojnë edhe bylbylat.
Minatori n´horizonte,
Xehe tona do t´gërmojë
Në fabrika, n´shkolla, n´ara,
Kanga e lirë do të jehojë.

Okllap,1989.

KTHEHUNI

Jem´ shpernda në t´katër anët
Ja kem´ kthye shpinën NANËS,
S´po këndojmë ma si dyllendyshet
N´çerdhe tona vajtojnë qyqet.
Jo nuk kem´ tjetër Atdhe
Veç Kosovën ku kem´ le,
Kthehuni burra, për liri
Se ende i thonë po Dardani.

Kush nuk kthehet kur bie kushtrimi
Do ta quajmë tradhëtar trimi,
Kush nuk kthehet në Atdhe
I ka ndrrue komb e fe.
Kthehuni burra ju th´rret Shqipnia
Ju th´rret Tetova ju th´rret Gusia
Ju th´rret Presheva e Toplica,
Ju th´rret Sharri, ju th´rret Galica.

Kthehuni burra në Atdhe
Në ato troje ku kemi le,
Kthehuni gra e kthehuni femijë
Se na kanë shkelë k´ta shapkali.
Nuk a kohë të asimilohemi
Erdh´, koha të mbrohemi,
T´kapim pushkën per atdhe
Se s´ka kush me e kap´ për ne.

Bruksel,1993.

KTHEHU TI MOJ RINI

Kah po shkojnë k´ta trena t´zi
Ku po e qojnë gjith këtë rini?
Kah flutrojnë k´ta aeroplan´ ,
Këtë Kosovë po kujt ja lanë?
Kujt ja lanë nanë e babë,
Qe n´pleqni n´shpi i kan´ lanë?
Kthehuni Ju moj rini
Se Kosova nuk asht Serbi.
Kthehuni Ju në vendin tuj,
Se Kosova nuk asht e huej,
Jo kurr´ mor JO!

Nuse t´reja në shtatzani
Në kurbet po lindin fëmijë
Po lindin n´Evropën plakë,
Fëmijë për t´huej e t´pa nafakë,
Mblidhni mendjen motrat tona
Se s´harrohet dot Kosova!
Kthehuni pra gra, pleq, e të ri
Mos ta lamë Kosovën n´Serbi
Kthehuni ju në vendin tuj
Se Kosova s´bahet e huej,
Jo kurr´ mor JO!

Ju kolona me djem te ri
Pse po i bani Kosovës tradhëti
Ju kolona, n´kurbet qe shkoni,
Pse Kosvën po e tradhëtoni.
Kthehuni ju djel të ri
Ta bajmë luften me Serbi,
Kthehuni Ju n´vendin tuej
Se Kosova s´bahet e huej,
Jo kurr´ mor JO!

Kujt ja lini Ju këtë prag
Që shkjau na e lau me gjak,
Kah po shkojnë po vlla e motër
Kujt ja lanë plang e votër?
Kurrë n´Kosovë lule s´çelin ma
Far e gjakut pa u ra,
Lulja n´Kosovë s´mund pip´ me qitë,
Gjak i ri, të mos i ujitë,
Kur kjo tokë sot lëngon
Plis e huta n´shpi i keni lanë.

Kthehuni Ju more të rinj
Ta bajmë luftën me Serbi
Kthehuni në vendin tuej
Se Kosova s´bahet e huej,
JO KURRË MOR JO!

LULJA E BUKUR E SHARRIT

Lulja e bukur e Sharrit,
Ajo me kunorë
Po i ban të fala lules,
Që rritet n´Kosovë.
Rritu, e lulëzo,
Se motër të kemi,
Nji ujë na ujit,
E të nji dheu jemi.

Lulja e bukur e Rugovës,
Ajo që lëshon erë,
Përshëndet lulen kosovare:
Oj, lule, qofsh me nderë.
Rritu e lulëzo,
E shtatin me lëshu´,
Se do të vijë pranvera
Bashkë kem´ me lulëzu´.

Veç lulja n´saksi,
E mbyllun ka mbetë-
S´ka kush e ujit,
Me dorë kush s´e prek.
I humbi aroma,
Që e pat dikur.
Çonju, vllazën, çonju,
Ja qesim pak ujë.

Tani po qajnë lulet,
Të bjeshkës e të fushës,
Për lulet e mbylluna,
Që kurrë s´u banë nuse.
Njana rri n´dritare,
Tjetra këqyr kah dera,
Vesin njana-tjetrën:
Kur do t´vijë pranvera?

Janjevë,1975.

KUR UNË SHKOVA NE KURBET

N´prehen t´grues e lashë qikën
Kur unë shkova në kurbet,
Tash asht rritë e asht ba nuse
Nuk e njeh babën e vet.
Zemra e shpirti mu kanë tha
Syt´ as flokun pa ja pa.

Lidh per djepi e lashë djalin
Kur unë shkova në kurbet,
Ka ba dasmë e ka marrë nuse
Pa nji pushkë të babës t´vet.
Hej ç´mu tha zemra prej mallit
Pa e g´zu dasmën e djalit.

N´kry duvakun ja lashë motrës
Tuj ja prit krushqit në derë,
Pa ja pa unë fëmijt rreth votrës
Mu mbush zemra helm e vner´.
Ç´më dhemb zemra, ma ngrit gjakun
Pa ja puth motrës duvakun.

Në sy nanës ju ngri loti
Në kurbet kur shkova s´pari,
Vdiq e shkreta tuj kqyr udhët
Vorrin tash ja ka mblu bari.
Hej ç´mu tha zemra mu ngri
Pa ja mbjell mbi vorr nji bli.

Unë n´kurbet baba në pritje
Ju ba mjekrra bardh si borë,
Asht qorrun po shkon me krroqe
Pa më prek ma e tija dorë.
Zemra e shpirti mu kanë tha
Edhe nji herë o babë me t´pa.

Vien,1992.

EDHE VDEKJA T`GJEN N`KURBET

Shum´ të zeza haj na ranë në kokë,
Ngryset qielli haj gjemon kjo tokë,
Gjëmojnë fushat, kodrat legjendare,
Të Kosovës haj t´Kosovs´ krenare,
Rrjedhin lotët sikur t´bie shi
Tuj përcjell´ bijt po n´kurbet të zi.

Na ranë t´zezat edhe morëm ikën
Ne dikr kujt s´ja kishim frikën,
Në Kosovë e lamë qiellin, tokën...
Me trastë në krah sot e morëm botën,
Tuj kerkue shpetim prej vdekjes
Tuj i shtue t´zezat e jetës.

Morëm fëmijët nëpër kambë,
Shkollë e banka n´Kosovë tue i lanë,
Morëm vajet dhe kujtimet
Kangë t´kurbetit dhe vajtimet,
Tue i shkrue kujtimet n´letër,
E tuj kërkue ni vdekje tjetër.

Tue ik´ vdekjes morëm malet
Porse vdekja s´mund të ndalet,
Se me vdekun per atdhe
Asht sikur përsëri me le,
E n´kurbet po me ndrru´ jetën
Ajo ka nji emën tjetër.

N´kurbet vdekjen pra me mendue,
Sa t´jem gjall´ vendit me i ndihmue
Për Kosovë çdo gja me dhanë,
Sot, se nesër bahet vonë,
Vendin tonë na me qitë n´dritë
N´dash të vdekun mirë me t´pritë.

Nji kafshat sot kush s´mund me nda
Vend për vorre n´Kosovë nuk ka
Ka me e nemë gjaku i lirisë,
Që u derdh n´lule t´rinisë,
Ka me e nem toka e dheu
As te vdekun s´ka me dashtë atdheu.

Zagreb,1990.

NUK VAJTON ZANA

Po ku je, moj Zana e Malit,
Që s´po del ti me vajtu´
Pse s´ja thu´ edhe njherë vajit,
Siç vajtojshe prru´ më prru´ .

Vaji yt bante me kja,
Lisa, trungje dhe livadhe,
Për çdo t´vramë sa shumë vajtojshe,
Edhe lot´ derdhshe me t´madhe.

More, djalë, ti që po flet
Unë jam nji zanë prej malit,
Kurrë s´vajtoj ma për të gjallë,
Kur vret hasmi bij t´shqiptarit.

Kam vajtu´ unë kurrë pa ndalë,
Lotë e mi kanë rrjedhë pa pra,
Porse djeltë e shqiptarisë,
Ndërmjet veti kur janë vra.

A s´po sheh a s´po t´bajnë sytë
Që sot shqipja ashtë pajtu,
Se dhe zogjtë e çdo shpendi
Me nji çerdhe donë me rrnu´.

Sot i biri i nanës shqipe
Nuk del kurrë ma me vra vëlla,
Kundër hasmit nat´ e ditë-
Me luftue don pa ia da.

Mjaft në jetë ke vajtu´ ,
Lotët tanë po kurrë s´janë ndalë,
Sepse shqipja shumë kohë
Ndërmjet veti na janë vra.

Se ka pa që gjithë anmiku
Na ka shti me u përça,
Mos me ditë çka asht i yti
Tu´u vra vëllau me vëlla.

Sa e çmon sot Zana shqipen,
Se nuk del ma me vajtu´,
Nat´ e ditë do t´knojë e t´qeshi,
Sepse shqipja u bashku´.

E kuptoi i madh shqiptari,
Se përçamja ashtë e hu´j
Do t´jemi gjithmonë t´bashkum,
Të, përçamë ma kurrë e kurrë.

1990-Lubjanë

AJI I SHQIPTARIT - NË HAJME TË EVROPËS

(Satirë)

NË KURBET NA DOLËN EDHE VAJZAT

E kem pasë ne gjithmonë nji dert
Kur djemt ma t´mirë shkojshin n´kurbet,
Shum na i merrte kurbeti i zi
Vdiqshin, shkojshin pa u pa me sy.
Tash na erdhi nji tjetër adet
Edhe çikat po shkojnë n´kurbet,
T´u i lanë n´Kosovë shtëpitë të thata,
E në dhe të huj po shkojnë gra e plaka
Po shkojnë nxanës, shkojnë profesoresha,
Nuse të reja edhe studentesha.
Ah! Po e lanë sot Kosovën thatë
Ku ke pa mor n´kurbet me na shkue gratë?
Për arat tona urrë pa u merzitë
Rrugëve t´Evropës tash tuj u shetitë.
Prej që na hyni kjo demokraci
Pak si tepër grat na kan marrë liri,
Se me ba burri me e nguc graninë
Qohen grat shqiptaresha e thirrin milicinë
Shpejt vinë milicia me sirena tu´ fishkllu,
Me nda gruen prej burrit, hajmin me ua ndrru,
Se me u ba nder burrave hiç s´u shkon ndermend,
Burrat rrinë te dera, grat në t´parin vend
Ju qesh fytyra pse burrat rrinë te dera
Tani janë të lira të kenë dhe “shvalera”,
I zgjedhin dashnorët t´zi a ndoj arap
Se janë ma të fort duken si tarak,
Burrit shpesh ja bajnë: çka je ba si morri
Dil pak me shëtitë se vjen “haus-majstori”.
Mori gra shqiptare ju vraftë perëndija
Si humbet k´shtu deri,si humbet njerzia,
S´janë per krejt shqiptaret kto fjalë që po i këndoj
Edhe me kët´ kangë due të kritikoj
Ju lutem të gjithave mos me marrë për veti
Le ti marrin ato që kanë mitë mbas veshi.
Se n´lokale t´natës se ka shqiptaresha vendin
Me shitë nder me pare nuk e kemi rendin.
Kemi mjaft ne çuna, shqiptar djel të ri
Që të lidhet jet´ e të çohet dashuni,
Pastaj, gra të reja me tre-katër fëmijë,
Burrat i lanë n´shpi, vet dalin n´kurvni
Ose i lanë burrat e i lanë fëminë,
Me agjensi të ndryshme marrin arratinë.
Shkojnë e na shkruhen azil n´Gjermani

Diku në Evropë a Skandinavi
Nëpër “hajme” të ndryshme strehohen kto gra,
Ju binë n´dorë mafive sa keq sa hat.
E disa prej tyne s´tregojnë se janë shqiptare
Thonë jemi të Bosnës k´tu kem ardë pa qare
Nuk ju dhimben burrat, nuk ju dhimben fëmija
Që pa gru e nana na kanë mbet të shpija,
Çupëza e vogël thërret: ku je nana ime?
-Üse shkone n´kurbet e më lë jetime,
Edhe çuni vogël nanën e thërret;
-Pse ma ndave gjinin nanë e shkove n´kurbet?
E disa vasha t´reja që s´kanë obligime
Kur vinë në kurbet shumë na bahen trime,
Jemi thonë të pastra si gurra t´Rugovës,
Tuj u martu´ me t´huj i ndihmojmë Kosovës,
Se Kosovën tonë e lamë në mjerim
Tuj i marrë të tjerët po bajmë informim.
Po edhe me e marrë shqiptarin për burrë,
-Vallahi moj motër nuk po ka kulturë,
Merre naj t´Afrikës a naj Italian,
Kanë motër kulturë, për burrë janë taman.
Na lavdojnë n´Kosonë naj bajnë aferim
K´shtu në diasporë bajmë informim,
Nuk të rrahin kurrë e s´shohin me sy
N´dash shko n´kafene e në dash n´kurvni
-Pse erdhët n´kutbet?- ivet, na përgjigjet bija:
-Shuj vllaçko, shuj: m´kan rreh milicija,
E disa gra tjera nga fshati e nga malsija,
Dimitë dymbdhjet´ metra edhe me sargija,
Dymbdhjet´ metra gat´ i kanë leshu ne tokë
E kujt asht´ kjo veshje?-po pyet kjo botë.
Po më tregon nji ditë nji çun i ri
-Ma kanë qitë nanën në fotografi!
Se nana ime, e veshun n´dimija
Asht´ patriote e ka ndjek Serbia,
Vetshin gazetarët:-Këtë veshje kush e mban?
-Jemi të osovës e na thonë Alban!
Por e kontrollun nanën, milicët para fmive,
Dhjet aparata ja gjeten, në palë t´dimive!
Kështu shumë prej neve i ikëm Serbisë,
I tregojmë Evropës dhe Skandinavisë,
Se me vjedhë e me u prishë ndërveti,
Beli ma trima ma smund i gjan n´gjeti.
Por mblidhni mendjen ori motrat tona,
Kultura e huej nuk bahet e jona,
Kujtoi dëshmorët që ranë për liri
Për Kosovën nanë e jo për Gjermani.
Rueni motra nderin e rame moralin,

Me shitë nder e besë nuk na e la i pari,
Kujtoni heroinat që ranë për atdhe,
Vend s´ke në kurbet po atje ku ke le,
Banu motra pilote, këngëtare, balerinë...
Me punë të ndershme madhnoje Shqipninë,
Po erdhe n´kurbet fillo me u shkollu´ ,
Keq e kemi Kosovën duhet me i ndihmu.
Banu shqiponjë mali, fluturo nga Kosova,
Se sot me nder e dije pushtohet Evropa.

N`MAJE T`BJESHKËS M`LINDI NANA

N´majë t´bjeshkës m´lindi nana
Baballartë i kam azgana,
Krejt ne shalla e nishana
Janë të pasun e pareli
Veçse janë o pak të zi,
E kam vendlindjen n´Suedi
Edhe shqipen hiq s´e di
Për Kosovë s´kam ndie kurrë
Hiq s´e di çka jam bre burrë.

N´maje t´bjeshkës, n´majë t´botës
Kapuq e shallë që i vnoj kokës,
M´ka thanë nana nuk je vetë,
Tre vllazni n´Kosovë t´kanë mbetë
Veçse janë të bardhë si bora
S´janë të paqtë edhe kanë morra
Po kështu më ka thanë nana
S´janë si ti po janë Albana.

Baba im këtu n´Suedi
Asht i madh e asht i zi
I ka flokët dredha, dredha,
E të forta sikur therra
Asht i urtë si delja rudë,
S´ban pantoll po ban bermude
Po ban kmish e po ban t´lina
Pi veç kola e molina
Kur m´qillon mue baba ngat
Prej kërkuj s´kam frigë aspak,
Une e di që asht arap
A nana i thotë e kam tarak

N´Suedi po nuk jam vetë,
Se kam shokë dy tre mijë vetë,
Unë kam shokë edhe n´Danimarkë,
Norvegji edhe Finlandë,
Po kam shokë edhe n´Gjermani
Po në Zvicër e Austri,
Gjysa t´bardhë e gjysma t´zi
Tjera ngjyra turli, turli,
Vllazni e motra jem përzi
E n´kulturë besa kem hi,

Me shumë baba e t´ni nanës,
I thomë vetit jemi të samës.
Se nuk jemi besa nacista
Edhe kurrë s´jem kanë racista,
Nji familje me shumë ngjyra,
Kjo asht puna ma e mira
Po në Evropë shpejt kemi me hi
Do si sorra do si korba t´zi.

Po qyshë rr´nojmë n´kurbet me ju tregu,
Nëper hajme jemi tubu
E me krejt racat e botës,
Se jem t´Zotit e jem të tokës
Na i binë, Biblat n´gjuhë të botës,
Me turli turki e tartar;
Paj me Rus edhe Bullgar
Të Adis-Abebës e Tunis- Marokit,
Besa t´shnosh si gjylja e topit
Për me hangër e me pi,
Kemi sa t´dush more zotni
Edhe majna pastërti,
Po me rend hajmin tue fshi
Kemi rush e kemi molla,
Na rrinë nanat me Haus-majstora
Nana m´thot lumja unë e mjera
Në kurbet mu ka shtue pjella.

Kur më qet n´gjumë nana mu,
Ajo nisë ninulë me knu
Fli o bir mu bafsh zotni,
Se t´ban nana ty shum vllazni
Edhe motra vjet për vjet
T´rriti n´shtrat e jo në djep
Si i pata rrit tjerët n´djep të drunit
Mu bafsh i shehrit jo i katunit.

E lshum Kosvën erdhëm n´dynja
Po shumë shqiptarë more hata,
Do prej zorit e do prej qefit
Do prej lezeti do prej kijameti
E n´Çeki, n´Pilzen, n´Teplicë,
Na bajnë rrasht e kalanicë,
Aty asht stacioni i parë
Për me dhanë tatim n´shiptarë
Nji mijë marka ti me ia dhanë,
N´Gjermani po ndash me dalë


I jep paret si zotni
Të qojnë malit drejt n´polici.
T´zanë gjermanët e t´kthejnë n´Çeki,
Të bamë rrasht e kalanicë
Si me kanë ne Mitrovicë
E tuj fol shqip sikur n´Drenicë
Po kajnë robët e po kajnë fmija,
Si me t´hy n´shpi policija
Kshtu punon sot shqiptarija.

Na kan´ dal shum patriota
Pareli me ide t´forta
S´don me ndi për Qeveri
Për Kosovë as për Shqipni
Naj kanë ba po shum parti
Kryetar turli-turli,
N´Kosovë punojshin me Serbi,
Për Kosovë nuk pagujnë kurrë,
I thonë vetit unë jam burrë,
Jam ma i meç se Ibrahim Rugova
Djalë si mu nuk ka Kosova.
Por mblidhni mendt more shqiptarë,
T´rrimë si njerëz jo si gomarë
Mos t´ju nemë toka e juej
Mos t´ju nemë ai Skenderbeu
Mos t´ju nemë gjaku i shqiptarit,
Që u derdhë prej shkaut e tradhëtarit
Se dheu i huej s´bahet i yti,
E kurbeti ne na mbyti;
T´mendojmë pak për Kosovë t´mjerën,
Që na lindi e na e dha jetën,
E nanë Kosova na ka rritë
Me i ndihmue kur asht n´rrezik.

(Düren, 1993)