- MIMOZA AHMETI -

Themeluesja e poezise moderne shqiptare. Se kush është Moza Ahmeti mund te beni një kruk te shpejtë dhe e zbuloni për te njohur jeten e saj. Por mendoj se nuk kane vlere as datat e as vitet për te njohur shpirtliresin te botes poetike shqiptare.

Njihni boten e madhe te saj permes gjurmeve qe le artistikisht ne pentagramin e arte te letersise shqipe.


PJALMIMI I LULEVE


Ishte një vogëlush si drita
me sytë si nata
i gjithi yll.

Qëndroi përpara humnerave të mia,
i befasuar klithi:
Zonjë, ju po rrëzoheni!

E di, i pëshpëriti vështrimi im,
dhe me krahët e mi e pështolla
puthjen e tij të qumësht si seksi i tij-
aq mund të më dhuronte të më shpëtonte.


Gjithë ditën fekondonte lule
dhe në mbrëmje, kur e pickonin yjet
vraponte, thërriste:
Zonjë! Ju po vdisni, ju po gremiseni!
dhe prapë një puthje qumësht.


Ishim të dërmuar të dy:
puthjet me gjarpërinj që patëm premtuar
dhe përqafimet me ujqër
nuk mundëm t‚i bëjmë.


Dhamë ca puthje me bolla lënguese
që pas një dite bëheshin shëruese.
Shpejtësinë e plumbit ndjeja përballë humnerës
dhe shvoshkjen e pakapshme nga gëzhoja...


Shko vogëlushi im, mos ma shto vetminë
me përpëlitjen tënde për të më shpëtuar,
Shiko si i lëpijnë buzët e kulloshtra, të dobëtit,
duke na lakmuar...


Unë e di: do të qash me lotë zemre për mua
dhe do ta përdorësh seksin tënd si kamë
për t‚ua ngulur në bark
atyre që përqeshin përpëlitjen.


Dhe në gremisjen time do të shoh si në ëndërr
pjalmimin e luleve.
Dhe do të jem për ty më e Bukura e Parajsës
sikurse isha dhe më e bukura e ferrit.

ARMIKU IM

Armiku im,
shpeshhere me fyeve ne menyren me te dobet,
shpeshhere te fyeva ne menyren me te ceket
armiku im.
E c'do te ish jeta ime pa ty
dhe jeta jote pa mua?
Askush s'mund ta dije
(kur kushtezimi mbaron
qenia zhduket)
Armik.Armiku im!
Prej teje rash ne gjumë dhe perftim
te asja qe kerkoja,
prej teje gjelberoi lenda ime, u zgjua
dhe u perendua,
kur vrasja shpirtat mbertheu.
Oh, ne te vertete ti je dashuria
dhe jo urrejtja ime,
armiku im.

Pikerisht ato qe ne shvleftesuam
ndersa rruges ecim
qe asnjehere s'i ditem,
TURMAT,
qe inerte derdhen
dhe fryme marrin
me injorim lane pasoje
mbi shpirtin tend
mbi shpirtin tim.

Është çudi kur je femër

Mua tani me vjen për te qare.Me duket sikur
shkarkesa yjesh me jane grumbulluar te syte.
Dot nuk duroj,
ndersa cengelat e nervave nderas terhiqen
kundrejt njeri-tjetrit.
Kangur me foshnjen ne xhep
duket figura ime se largu
këtu ne bregdet.
Me vjen për te qare.Jam bërë barre.
Me siguri molusqet e buta tani
levizin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi c'udhetim te mahnitshem
kane marre
është cudi kur je femer...
E keni pare natyren kur tmerrohet,fryn
e shkaterron!
Kur si perbindesh shkriferon germadhat
e mohimit...
Pastaj, kur pastaj, e lehte dhe e trandur,
me syte e medhenj plot hije
pret një vazhdim, një lindje femije
buze detit ku i vjen për te qare, për te qare,
ngaqe se si është, është me barre.
Ne ato ore te dites kur molusqet e buta
hapin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi c'udhetim te mahnitshem kane marre...

Gjithckaja ime

Vaje te kaltra për ty me leshojne floket
dhe goja s'është vec një pasqyre e krisur
prej dhimbjesh te dala nga mishi me shkulje
prej asaj qe te kam pushtuar kurre për mos te te leshuar.

O dendesi bari e gjelber e kraherorit tend
o drure te eger aromeleshues te kembeve te tua,
o krahe qe vetem krahe dhe vetem krahe leshoni,
o ti,qafe e bute dhe e forte njeheresh
O ti gjithcka,gjithckaja ime,
gjithckaja e nates sime,e dites sime,
ti,gjithcka
O rruzull i erret ,o rruzull i verber,o rruzull shkaterrues
i sedres sate te kafshuar.
Te gjitha ju,gjithcka te ti.
Vete ti:
Qendro,me veshtro,
mos me vdis ne duar
një toke një here e gjetur
kurre me s'është harruar!

Ti do të heshtësh

Ti do te heshtesh gjate ate dite,
ndoshta për fare ate natë,
kur te mos jete
mbi sferen e humbur te tokes,
figura ime krenare
me syte e fuqishem si shpeze
qe vec lirise i perkasin,
qe ti ti i deshe aq shumë.
Ti do te heshtesh djale,
ti do te heshtesh,burre,
ti do te heshtesh,shpirt,
kur te mos jem me une.
Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul,
do te heshte.
Oh,nuk do te jete me ajo heshtje,një nga ato qe vibrojne afrimin.
Ajo heshtje e madhe,
ajo heshtje e mungeses,
ajo heshtje e kthimit tend,
ne një,ne një,ne një.
Ti qe gjithmone me mua ishe dy,
dhe prape njesuar,
po kurre bir vetmie.

Do te heshtesh,
ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje
ti qe i kishe fjalet si guaska te rralla,
qe m'u desh aq rruge te eci për ti gjetur,
do te heshtesh ti,qe aq shumë te desha,
Do te kthehesh ne një burre si mijera
(kurre nuk mbaron argateria se ngreni burra.)

Do te heshtesh. Do te çohesh. Do te ikesh qe andej,
krahthyer drejt gojes se argaterise do t'ikesh
duke tu zvogluar trupi,shpatullat ne largesi.
(Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!)
Do te ikesh argati im,do te zhdukesh,
dhe këtu historia jone do te mbaroje
historia jone e padegjuar
qe e pergjonin yjet e pikuar
e qe kapnim me dore nen cati.

Fikje

Ti kaltërim ke qenë dikur. U erre.
Nuk e kupton çfarë do të thotë kjo?
Kujto se si vërsulej rrezja ime
shigjetë drejt qiellit tënd.
- Kujto.
Kënaqësi e sigurisë të erri.
Tani shpotit të tjerët, duarxhep.

Po buzagazin aq krenar të paqes
përse fytyra jote më s’e jep?

Si paralajm në ato mbrëmje prilli
me heshtje plumbi ma prisje çdo fjalë.
Ti kaltërim, ti egoist i kaltër,
m'u fike në duar ngadalë.

Qe ti je gomar kjo është dicka qe duket


Fytyre e bukur dikur,tani stigmatike,
ne gjurmet e tua gjej vrasjen qe te kane bërë,
ne grate qe i humbe,qe i braktise,a shpetuan duke ikur prej teje,
për mbetur gjalle diku
ne lemoshe ndjenje.
Fytyre e bukur dhe sot,me gjithë prishjen,dyshimin,
dekompozimin,
trup qe zvarrisesh e birresh ne toke te mallkuar.
Mase vigane dhe e deshperuar njekohesisht.
një vath ne vesh-dic ja nxit kotesise kuptimin.
çdo dite humb dicka nga cilesia e yllit,
vdiresh ne rere.
çdo natë fiton dicka nga pamortesia e vdekjes.
Oh,tani qe po shuhesh,ndersa vazhdon akoma te shuhesh
vervit ne ajer tentakula te tmerrshme vetmie te shthurur
me lak fshikullues kap,terheq e shtrengon,
roberon
me buzet sterile,trupin e pandjeshem.
Shepsh kam rene ne gjurmet e bjerrrjes sate,shfrimit
menyres se terthorte te shfaqjes,helmimit,
fshehjes,sofizmit,lekundjes,se paqenes,
asaj paqendrueshmerie qe nuk ngre dot baze.
Ndjenja luksoze,ne esence shkaterruese,
gerryejne si macet gjire grash te lena.
Rrugehumbur i bukur qe vazhdon te humbesh,
qe di te sillesh por qe etika s'ta permush dot shpirtin.
Jam jotja,me ke,gjithmone me ke pasur,
mbeshtetje,fryme,shteg ne rruge pa krye,
Por ti s'e kupton,ngaqe je gomar,
dhe ky është shkaku
qe une te dua tmerresisht.

DELIRIUM

I thyer,

i errët,

i vrertë,

qëndroj, dritëlëshoj,
mjaltë rrjedh nga vrujet e mia.
I thyer në pikën më të dobët,
të të mbeturit vetëm,
që askujt s'i sjell dëm,
por mua më mbaron
prej dhimbjesh
që kullojnë ëmbëlsi
gjaku të shtypur
në vetmi.

Oh, gjeniale është kjo gjendje,
kur ndërsa kuptoj që gjithshka kam humbur,
lumturinë e pafundme ndjej,
të qenies sime
që e kam në dorë,
atë s'mund të ma dhurojë
asnjë lavdi, kurorë.

Lavdi...ç'është kjo fialë?
Nga mbërriti tek unë,
si ka dalë?
Shpikje!
(Me siguri
ndonië ambicion i dobët.
i panatyrë)






Balade për Halil Gashin

Halil Gashi o një djale i rie
Beqir Ages po i thrret zotnie
A po me jep nji toke cifcie
N’Vucitern jo nuk mujn po rrije
Ujt e nxeht e kojshijt e kqije
Dit për dit o ndavi me shkije
Ne ma dhansh ti mue o motren Hajrie
Hajde zgjidhe o ne dymbedhjet shpije
S’po ta lypi o për miqesie
Sajze se i ka o dy syte e zije
një drit jete o me te po rrije
Halil Gashi asht pushtue
Pushk me vedi s’i ka qellue
Beqir aga q’i aj zotnie
E ka lyp motren Hajrie
Sajze i ka dy syte e zie (2x)
Kur ateher Halili mori atllien
Fluturim o ka ra o ne carshie

Kafe t’madhe djali o ka hye
Beqir aga o aty o po rie
Qitna kafet o bre kafexhie
Beqir ages besa qitja dye

Kane pi kafe kane pi rakie
Krah për krah kane dal n’carshie
Halil Gashi ra n’atllie
një për vete një për Hajrie

T’kjofte o për hajer o motra Hajrie
Tek i ka o dyzet merzie